“Mijn ouders zijn rond 1965 gestart met een huishoudelijke winkel met souvenirs en speelgoed ‘Van den Anker in Katwijk”, begint Henriëtte te vertellen “en ik heb de winkel later overgenomen. Toen was het al ‘De Porseleinkast, serviezen en bestekken’. Eerst samen met mijn zus en later alleen. In eerste instantie helemaal prima, een luxe winkel, mooie kwalitatieve producten, lieve klanten en fijne medewerkers. Geleidelijk werd het meer een kookwinkel. Een logische zet met alle kookprogramma’s op de televisie. Toen de verkoop erg achter bleef door onder andere internet en goedkope warenhuizen, besloot ik als webshop door te gaan en de winkel maar drie dagen open te houden. Helaas heb ik toen wel afscheid moeten nemen van mijn vaste medewerkers. De winkel was gevestigd in een groot oud pand en ik kreeg het idee om daar appartementen in te gaan maken voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, ik noem ze ‘anders begaafden’. Maar de gemeente Katwijk wilde niet meewerken. Uiteindelijk heb ik het pand via een contact via Facebook verkocht. In augustus kwamen belangstellenden kijken en in september zaten we bij de notaris. Ik heb de winkel nog wel vier maanden gehuurd, want de voorraad moest weg. Met mijn ouders en zus hebben we de sleutels ingeleverd en het kookwinkelboek gesloten. Inmiddels twee en half jaar geleden.”

Langs de huizen, net als opa

“Er is in Katwijk een zorginstelling die mensen met een beperking ergens probeert onder te brengen om te helpen of te werken. Zij kwamen ruim 8 jaar geleden ook bij mij in de winkel -die toen nog prima draaide- en ik voelde daar wel iets voor. Zo kreeg ik een autistische jongen en een dame in een rolstoel. Zij zaten vol enthousiasme stickers te plakken en theezakjes te vullen. En er waren meer klusjes die zij heel goed konden doen. Zij hadden het zo naar hun zin, echt geweldig. Zij waren blij, maar ik ook. Ik heb zelfs het kantoor omgebouwd tot invalidetoilet voor de dame in de rolstoel. Toen ik de webshop opende en de winkel nog maar beperkt open was, vroeg de dame in de rolstoel ‘moeten wij nu ook weg?’ Gelukkig niet, want voor hen had ik best nog wel werk. Zo zijn we nog 5 jaar door gegaan, maar uiteindelijk was ik toch niet helemaal happy en hebben we het pand verkocht. Toen moest ik wel, met pijn in mijn hart, afscheid nemen van mijn ‘anders begaafden’. Maar wat ga je dan doen? In de kookwinkel verkocht ik koffiebonen en dat leek mij leuk om verder uit te bouwen. Zo is ‘DeLekkersteKoffieboon.nl’ ontstaan. Stickers op mijn bus en dan ben je opeens weer een startende ondernemer met ervaring. Degenen die bij mij koffiebonen bestellen, krijgen het thuis bezorgd of op de zaak. Zo is mijn opa ook begonnen, hij verkocht landbouwartikelen en ging daarmee langs de boeren. Ik rijd de bestellingen zelf rond en mijn vader neem ik twee middagen in de week mee. Hij vindt dat geweldig en ik vind het gezellig. Met de bus van De Lekkerste Koffieboon rijd ik de hele regio rond, het liefst in het gezelschap van een oudere of deelnemer van de arbeidsmatige dagbesteding, mijn ‘anders begaafden’. Zij vinden het fantastisch om mee te rijden en willen graag helpen. Zij vullen overigens ook de zakken met koffiebonen en plakken er stickers op.

Mijn afnemers ontvangen ook een extra cadeautje bij hun bestelling, verpakt door onze bijzondere bijrijders. Dat maakt de koffiebestelling niet alleen lokaal, maar ook erg sociaal!

Je ziet gewoon dat ‘mijn anders begaafden’ volop genieten en ook echt gelukkig zijn. Ook neem ik ze mee met mijn koffiebar op locatie.  Ik vind deze combinatie superleuk en soms knijp ik mijzelf in mijn arm ‘is het echt zo’? Ik heb het roer om gegooid en er nog nooit een seconde spijt van gehad. Wat ik deed was leuk, maar wat ik nu doe is veel leuker. En we zijn allemaal trots om te laten zien hoe we samen kunnen werken.”

Meer weten over De Lekkerste Koffieboon?